sinta kong tula
ni tomas agulto1.
ngayon
iisa tayong kaganapan
kabalbalan ang paghihintay
kahibangan ang paghahandakahangalan ang kailanman
ang lahat
ang lahat-lahat ay mga kaganapang
luwal ng mga haka-haka
ng nagkikiskisang pag-aakala
at kompetisyon ng pagnanasaang aking puson
ang iyong puso
ay muchacha’t muchacho lamang
ng organismong lumikha
ng anatomiyang katedral
ng ating pag-iisip at emosyonkinakaray ang ating kaluluwa
sa tore ng tukso at tuwa
sa kaban ng sakripisyo at pighati
sa tipan ng sarap at pagsisisi
saksi ang pumapaimbulog na diwa’t katunggakanlikas sa mga selula ng utak
ang pagkislot ng mga tendensiyang
nanunulay sa kawad ng ating ispiritwalidadbungang isip lamang ang numero
at pamahiin ang segundo
sa mitolohiya ng araw gabi at buwansa alinmang planeta
walang panahong may tandang pananong
kuwit tuldok o pangatnig ang taon
walang pintuang naghihilik o nakangangaisang bangungot ang bugtong ng cosmos
walang silangan walang kanluran
walang hilaga o katimugan
walang kanan walang kaliwahindi totoong lumulubog
ang arawang katotohana’y
kapwa-tawad tayong iiwan ng mikrobyong amoral
na ang tanging batas ay paglikhayakapin mo ako
sinta kong tula
lalangin natin ang sariling tadhana
patuloy tayong umakda
ng matitimyas na alaala.2.
nasaan ka sinta kong tula?
nakangingilong pangungulila
ang paghahanap ko’t paghabol
sa iyong anino sa mga iskinita
kalyehon kariton at bundok ng basurananinibugho ako
sa papalayo mong bakas
habol ang mga sugatang mandirigma
mga aninong sinawing palad
mahahalas na mangingisda
galising mangyan o sugatang dumagat3.
baka ito na
nga ako
naaamoy ko na ang basahan
di na maipagsasanggalang ng aking damit
ang sugat ng aking kaluluwa sa mga mikrobyong
ginawang katedral ang aking katawanpaano nagkaanyo ang ispirito
ng krusipihong nakasakbit
sa aking leegwalang simbolo ang pamimighati
sana’y hindi na ito pag-aakala
hubaran mo ako
sinta kong tulaipahid mo sa akin ang langis
ng ispiritong mula sa kaibuturan
ng iyong pusonhimasin
nang walang humpayhagkan
upang dumalisay ang pagtitika
Ka Tomas, kaibigan… sana matuto akong tumula kahit singliit ng
kuko mo, kahit tanggalin ng nipper ang pagsubok ko.
Ang utak ko ay chopsuey ng mga wika – nag aagawan ang English, Cebuano, Ilokano, Ilonggo, Tagalog, minsan sumisingit pa ang Pampango at Maguindanao.
Pathetic. Tagpi-tagpi, barong barong na lenguahe ang nakadikit sa
utak ko pero ang damdamin ay isa pa rin.
The last 9 lines in your poem are worth memorizing!